یک‌بار چشم‌هایت را ببند و تصور کن:

صدای سوت قطار، بوی نان محلی که از کوچه‌ای باریک بیرون می‌زند، و دستی که روی دفترچه‌ای خالی مکث کرده است...

سفر از همین‌جا آغاز می‌شود؛ از لحظه‌ای کوچک که می‌خواهی ثبتش کنی.

اما پرسش اینجاست:

اگر ننویسیم، آیا سفر واقعاً رخ داده است؟

و اگر بنویسیم، آیا ماجرا همان می‌ماند یا با هر جمله‌ تازه، شکل دیگری پیدا می‌کند؟

در گعده پیشِ‌رو به سراغ همین سوالات می‌رویم:

چرا باید سفرنامه نوشت؟

چطور می‌شود یک مسیر کوتاه روزمره را به قصه‌ای تبدیل کرد؟

چطور نگاه نویسنده می‌تواند مسیر و تجربه اکنون را به روایتی ماندگار و حتی تاریخی بدل کند؟

 از نگاه علوم انسانی هم، سفرنامه بیش از آن‌که صرفاً گزارشِ راه باشد، متنی است برای مطالعه تجربه‌ انسانی؛ ثبت مشاهدات، تعامل با فضا و فرهنگ، و ساختاردهی به تجربه‌ ذهنی.

با مرور آثار کلاسیک فارسی مانند ناصرخسرو و برادران امیدوار و تحلیل نوشته‌های معاصر، می‌بینیم که ثبت بوها، صداها و جزئیات کوچک، نه تنها روایتی شیرین می‌سازد، بلکه به فهم فرهنگی و شناخت انسانی عمق می‌بخشد.

در انتهای این مسیر، آثار نویسندگانی مثل منصور ضابطیان، نمونه‌ای از سفرنامه مدرن است که تجربه‌ شخصی را به زمینه‌های فرهنگی و اجتماعی پیوند می‌دهد.

 این گعده یک پیش‌سفر نیز هست؛ فرصتی برای آماده‌کردن نگاه‌ها، تمرین ثبت تجربه و ورود به گشت سفرنامه‌نویسی مدرسه [جیوگی] با چشم و ذهنی آماده برای تحلیل و نوشتن.

دوشنبه، ۱۷ شهریور

ساعت ۱۸ تا ۲۰

حضوری و مجازی