گفتاری درباره ترس
گاهی خودمان از ایده‌مان می‌ترسیم! در این وضعیت در واقع ما به ایده‌ای رسیده ایم که احساس می‌کنیم جذاب است، اما جرات اجرایی کردن آن را نداریم. مهم نیست ایده ما هنری است یا علمی، به محض شکل گیری ایده اولیه، آن قدر تصور #موانع به ما هجوم می‌آورند که کلا ایده را بیخیال می‌شویم. چه بسا تاریخ مملو است از ایده‌هایی که به خاطر #ترس صاحبان آنها مدفون شده‌اند. گویی تاریخ را کسانی می‌سازند که بر ترس اجرایی کردن ایده‌هاشان فائق می‌آیند.
نسبت ترس و کنش هنری و علمی چیست؟ چگونه می‌توانیم بر ترس خود برای عملی کردن ایده‌هامان فائق بیاییم؟ چگونه می‌توانیم از اینکه خود اولین قاتل ایده‌هامان باشیم جلوگیری کنیم؟ و البته حتی اگر ایده نهایی ما به هر دلیلی امکان بروز و ظهور پیدا نکرد چگونه می‌توانیم مصمم بمانیم و اجازه دهیم زمان ایده ما را کشف کند؟
برای گفتگو درباره ترس و کنش فرهنگی، طعمی چشیدهایم از تجربه‌های هنری احمد رضا درویش، فیلمسازی که در کارنامه خود هم اثر اجتماعی دارد، هم اثر جنگی و هم اثر تاریخی، فیلمسازی که از پروژه‌های بزرگ (اصطلاحا بیگ پروداکشن) نهراسیده و چه بسا تجربه آرشیو شدن فیملش را نیز داشته است.
190 دقیقه میزبان احمد رضا درویش بودیم. در ۷۰ دقیقه اول درویش درباره نسبت ترس و ساخت اثر هنری با ارجاع به فیلم‌هایش صحبت کرد و بعد پاسخگوی کنجکاوی‌ها و سوالهای ما بود. از #تکنیک_سینما گرفته تا سختی‌های کار و راه‌های ورود به عرصه پر پیچ و خم #فیلمسازی و چشیدن عصاره‌ای از تجربیات هنری او.
در این دوره تلاش کردیم ترجمه تجربیات او را به ساحت‌های مختلف #هنر و #علوم_انسانی منتقل کنیم. تلاش کردیم تا ببینیم پشت این صحنه‌های جادویی قاب سینما چه کسی نشسته؟ چگونه فکر می‌کند و از همه مهمتر چگونه از ایده به اجرا می‌رسد؟
در عین حال که این کلاس قطعا به فیلم-بازها توصیه میشود، این طعم تجربه به همه علاقمندان علوم انسانی نیز پیشنهاد میشود. مگر هنرمند دغدغه‌ای دارد جز انسان؟
این شما و این فرصتی برای ملاقات با احمد رضا درویش.
